اشک

ای نهان دریای چشمم باز شو

در مسیر گونه ام آغاز شو

ای غزل گلواژه ی چشم سیاه

غلت غلتان می روی آخر به راه

با توام! ای پادشاه بی رقیب

همنشین دل، تو ای اشک نجیب

من تو را با لاله هایم بافتم

یک شبی در ناله هایم یافتم

صبر کن! یک لحظه بر من گوش کن

شعله ی سوزان خود خاموش کن

عابر این گونه ی سردم تویی

شاعر چشمان پر دردم تویی

من نریزم آبروی عاشقت

مخفی ام در لا به لای هق هقت

من نمی گویم نیا، آرام باش

در میان دام چشمم رام باش

من نمی خواهم زمین لمست کند

طالع تنهایی ام نحست کند

من خجل از پاکی راه توام

ارتعاش لحظه ی آه توام

ای زلال عشق در حیرانی ام

ای فروغلتیده در ویرانی ام

ای شقایق پیشه ی هق هق نیا

لحظه ی ویرانی عاشق نیا

ای معطر از گل بابونه ام

بس کن و جاری مشو بر گونه ام

اشک من! این ناله ها را گوش باش

بهترین تصنیف من، خاموش باش

اشک آموزان ببین اینجا کمند

این جماعت با تو هم نامحرمند

ای مقدس پیشه ی عاشق پذیر

من در این هق هق شریکم ناگزیر

بی کسم! تنها تو را دارم هنوز

پس بمان ! با درد خود امشب بسوز

در شب تنهایی ام حاضر تویی

ای دلیل سوختن شاعر تویی

فعل نالیدن برایم گشته صرف

دیده ام هرشب ترا گیرد به حرف

من نمی دانستم این را پیشتر

هرکه دردش بیش، اشکش بیشتر

رفت...

اونی که گفتم نرو گفت نمی شه       دیروز دیگه رفت واسه همیشه

وقتی می خواست بره من و صدا کرد   وایساد و تو چشمای من نگاه کرد

گفت می دونی خودت واسم عزیزی     این اشکا رو هم بهتره که نریزی

باید برم سفر واسم بهتره            ولی کسی که مونده عاشق تره

زندگی

زندگی یعنی من
زندگی یعنی تو..
زندگی یعنی ما ، و یکی گشتن با همه ی آنچه که هست،

مثل دریا با رود،مثل آتش با دود،

و خدا را دیدن ، واز او پرسیدن،

راز این عشق که می سوزاند، همه ی هستی ما را هر دم

باغبانی پیرم

که به غیر از گل ها

از همه دلگیرم

کوله ام غرق غم است

آدم خوب کم است

عده ای بی خبرند

عده ای کور و کرند

و گروهی پکرند

دلم از این همه بد میگیرد

و چه خوب است...

آدمی میمیرد

 

خدایا سرشارم از عشقت کن

 

گه از خود میپرسم که کجای کارم

آنقدر میدانم که به تقدیر و قضا معتقدم

سخت باور دارم روز میعادی هست

گر به دلدادگی باد صبا میخندم لحظه ای نیز

به دلتنگی ابر گریه ام میگیرد

و به  پر پر شدن غنچه دلم میسوزد

من در احساس لطیفم

غرق در برکه پر فیض الهی هستم

دوست دارم که شبم با نمازم به هم درآمیزد و

روز با صداقت به سرانجام رسد

دوست دارم که به گلدان سفید گل رز

دست رفاقت بدهم

دوست دارم گل محبوبه ی شب را

به شبم هدیه کنم و

به برگ گل سرخ بنویسم که

خدا تن زیبایی ها را میسراید با عشق

دوست دارم بگریزم ز خودم

بند بر پای هوس ها بزنم و دو چشمانم را

پای میز عدالت بکشم

و دلم را اما....

بسپارم به خدا...

 

 

 

 

امید دروغ.......

قسم نخور به جونم 

           که بی قسم می دونم  

                                نور ستاره تو  

                                           رفته از آسمونم! 

 

چشام اشکی نداره  

              به پای تو بباره  

                     یه قلب پاره پاره  

                                    قسم خوردن نداره! 

 

نگینی بودی بر انگشتر من  

                امیدی در دل عاشق تر من 

                            تو که آتش زدی بر هستی من  

                                             به باد دادی چرا خاکستر من؟ 

 

تو که با قلب عاشق می پریدی  

               شکستی پس چرا بال و پر من ؟

                           چرا می خوای قسمهای دروغی 

                                                 بشه یکباره دیگه باور من! 

 

توی دنیایی که آوار مصیبت  

               با دستای تو ریخته بر سر من 

چرا می خوای بدونم با یه حسه

               حقیقی هستی یار و یاور من !

تو که بیگانه هستی با سپیدی  

               تو که دلبستگیهامو ندیدی 

 در این بازار داغ ناامیدی 

              تو را باور کنم با چه امیدی؟ 

 

قسم نخور به جونم که بی قسم می دونم نور ستاره تو رفته از آسمونم  

 

چشام اشکی نداره به پای تو بباره یه قلب پاره پاره قسم خوردن نداره

 

دلشوره های کاغذی....

تسبیح و مهر و قبله و سجاده ام کجاست 

دلشوره های کاغذی ساده ام کجاست 

خورشید چشمهای بهار آفرین تو 

حالا که زیر پای شب افتاده ام کجاست 

باشد اگر غرور مرا پس نمی دهی 

دیگر نپرس آن دل آزاده ام کجاست 

عشقی که بر تمامت من شعله می کشید 

حالا برای سوختن آماده ام کجاست 

ای لحظه های فاجعه با من چه کرده اید 

آن گریه ها که من به شما داده ام کجاست....